CHAL HA DICHAL

« Ha nend omp-ni èl ar mor, plaen é vonet hag é tonet ? Gwezh get hon eneañ didrouz ha klouar, luc'hus dindan sell Doue, èl ar mor dindan gouloù an heol ; ha gwezh burutellet, treboulet get hor c'hoantoù hag hor plegoù fall, èl ar mor dindan an taoladoù gwallamzer ?

Adal tristidigezh Tre a zo, beta levenez Gourlanv, e kan Roperzh ar Mason ar pezh en deus kavet a vraventez er bed, er vuhez pemdeziek, en e diegezh, en e vicher ofisour a vor. Hag e-barzh ar c'han-se, gwezh e sour anken an Dichal àr levenez ar Chal ; gwezh ema an eskemm a welomp, met dalbezh e spurmanter ar goanag, èl un tour-tan o splanniñ e-kreiz an teñvalded.

Anken ! Joa ! An hevelep mammenn o deus, an eil hag egile, kuzhet dindan daou zisko kempouez : paourentez en traoù krouet dirak splannder Doue, ha splannder Doue a-dreist paourentez an traoù !

Hani ne vo souezhet enta mar da klemm kristen oberour Chal ha Dichal da gavet, hep distag erbet, levenezioù an Alleluia. »

Loeiz Herrieu